De Finale

Vandaag ondernemen we alweer onze laatste trip, hij is vaak uitgesteld, maar nu gaan we toch. Ketut noemt het de South Bali Trip. Ketut, onze enthousiaste veertiger, is bezig een eigen reisbureautje op te zetten vanuit Bali wat hij tot nu toe nog vaak doet onder de paraplu van Toto-Travel uit Den Bosch. Niet dat hij vliegreizen voor je regelt, hij benoemt het liever zo, “De sport die ik het liefste doe is; Transport”. Ketut spreekt goed Engels, is altijd goed gehumeurd en is in te huren voor meerdaagse transporten met zijn busje, ook naar Java. Voor Lombok kan hij wel een tripje regelen maar zijn busje rijdt daar niet. Dan regelt hij verder ook alles: voordelige overnachtingen, excursies, veilige restaurantjes, alles is bespreekbaar. En voor een schappelijk bedrag, vinden wij. Geen gezeur over fooitje hier, fooitje daar. Hij adviseert je daar zelfs in. En in zijn auto meerijden geeft je ook een veilig gevoel, ook niet onbelangrijk met dit verkeer. Een absolute aanrader als je deze kant op komt.

Willet Ketut

Email:  [email protected]

Telefoon:  +628123917481

We drinken eerst koffie, erbij een lekkernij waar hij echt van kan genieten. Een chocoladebonbon van Luthu’s is voor hem de kers op de taart. Tegen tienen gaan we rijden, richting het zuiden. Het mooie weer lacht ons alweer tegemoet. We nemen de tolweg, die zo ongeveer óp het water is aangelegd. Een nieuwe weg waar zelfs de maximumsnelheid niet hoger is dan 80. Waar wel overigens op Bali? Vanaf deze weg kun je goed in het oosten de landtong  zien waar vroeger veel schildpadden hun broedgebied hadden. Door jacht op deze dieren, tot voor kort, voor hun schilden en hun vlees (sateh), raakte de dieren bijna uitgestorven. Nu is er een reservaat ingericht op Turtle Island waar de beesten met liefde worden omringd, bestudeerd en waar de wetten veranderd zijn. We naderen het gebied Nusa Dua. Dua betekent twee en Nusa, eiland. Een gebied dus wat oorspronkelijk bestond uit twee eilanden. Het zuidelijk deel van Bali was vroeger woest. Er kon weinig worden verbouwd, geen rijst of mais, de grond was te schraal. Wel waren er immens uitgestrekte bossen met teak-bomen. Niet eens het beste teak, dat komt van Java. De toeristenindustrie heeft deze plek wél aangeboord. Nu vindt men er fantastisch aangelegde parken, brede goed geoutilleerde wegen, golf courts en enorm veel resorts. De betere hotels hebben hier hun plekje gevonden en de grond is inmiddels onbetaalbaar geworden. Nadat we de uitgebreide security-check zijn gepasseerd komen we in een gebied waar de rijkdom van afstraalt. Overnachtingen liggen kwa prijs hier ook tussen de 500 en 1500 US-dollar per nacht. Op dit gebied liggen nu ongeveer 15 vijf-sterren-resorts. En de mensen die er rondstappen zien er zelfs vrij normaal uit. Wie kan dit nou uitgeven……….per nacht?

Naarmate we het strand naderen zien we steeds meer jongelui met hun surfboards ook die kant op bewegen. Het strand waar we een wandeling langs maken is ook betoverend mooi, rustig, lommerrijk en schoon. In het water proberen de surfers hun golfje mee te pakken. Een paradijselijke omgeving. Het valt op dat hier diverse Deutsche Tauchschulen te vinden zijn. Ze zitten ook overal die buren van ons.

Het is echt warm geworden en de zeebries zorgt voor een welkome koele wind. Onder de bomen is het daarmee goed uit te houden. Dan gaat de reis verder richting Uluwatu. Ongeveer 45 minuten rijden. In Uluwatu vind je ook de bekende krijtrotsen van Bali. Enorm hoge en steile kliffen van witte limestone waarop, ja inderdaad, weer een tempel is gebouwd, de Pura Luhur Uluwatu. (Een van de zes belangrijkste tempels, zegt men, en daarmee ben ik nu de tel kwijt) Deze is niet toegankelijk voor gewone mensen zoals wij maar je kan er wel langs lopen en op de steile kliffen een mooie wandeling maken. Ook staat dit gebied bekend om zijn agressieve aapjes. Zet geen bril op, of hou geen oorbellen in. Alles wat blinkt en los kan moet je wegstoppen. De aapjes zijn   getraind om te pikken. Bij de kassa word je volgestopt, tegen betaling weliswaar, met bananen om aan deze beesten te voederen. Wij doen daar niet aan mee en fotograferen slechts de beestjes met de camera aan mijn pols vastgeklonken. De verhalen van de toeristen die op afstand blijven staan logen er ook niet om. Gestolen spullen; een bril, zelfs een schoen, konden op een later moment teruggekocht worden van een van die lokale gasten die hier rondhangen. Ze noemen dat ook wel ‘’Monkey Business”. Er zijn weinig apen op dit moment. Het is nu het regen-seizoen hier en in de bossen erom heen is voldoende fruit, voedsel, te vinden. De vele door de toeristen aangeschafte bananen verdwijnen dan ook ongebruikt op een grote tafel bij de ingang van het bos. Daar lopen wij wel doorheen en ik kan het dan ook niet nalaten natuurgetrouwe apengeluiden te produceren. Een oud vrouwtje dat langs de weg zit uit te rusten, schrikt ervan, en begint zenuwachtig met haar meegenomen stok om zich heen te slaan. Vervelend voor haar maar voor mij het bewijs dat ik er dicht bij zat. Overigens veel mensen lopen hier met zo’n lange stok om de beesten van zich af te houden in drukkere tijden, want nu zijn ze er niet. Bij een lokaal restaurantje nemen we een noodle-soepje voor het zout en de eerste honger.

Dan kunnen we gelukkig weer in de koele, van airco voorziene, auto stappen die ons langs heuvelachtige wegen weer naar het noorden brengt. Langs de kust bezoeken we een vissersplaats waar continu een vismarkt gaande is. Grote tonijnen, dorades, red-snappers, chicken-fish, sardines, teveel soorten om op te noemen. Ook garnalen in alle groottes, waarmee ze dan ook een andere naam krijgen, zijn er te vinden. We krijgen ineens enorme zin en denken aan onze bezoekjes aan Samsø, tussen Denemarken en Zweden, waar we deze grote Langoestines met kilo’s kochten en met een knoflooksausje en witte wijn soldaat maakten. Jammer genoeg hebben we nu de ingrediënten daar niet voor, want voor de prijs hoeven we het niet te laten.

Het tweede deel van de middag is aangebroken en op ons lijstje staat nog het centrum van Kuta en Denpasar. Het is er al verschrikkelijk druk. In het hoogseizoen is het helemaal een gekkenhuis hier. Deze plek is niet aan te raden om je vestigen voor een vakantie. De prijzen zijn hoog, de drukte enorm. Wel vind je hier disco’s en andere uitgaansmogelijkheden die meer op de jongeren zijn afgestemd. Iets waar wij al lang niet meer mee bezig zijn. Hier is ook de aanslag gepleegd in 2002 waarbij meer dan 200 mensen het leven lieten. De zelfmoordenaar liet zich in een nachtclub opblazen. Een ton aan explosieven was goed om een gat van 8 meter te doen ontstaan. Drie daders zijn in 2003 ter dood veroordeeld die in 2008 werd uitgevoerd. Wie er achter de aanslagen zaten is mij niet helemaal duidelijk. Men vermoedt de militante Islamitische terroristische organisatie Jemaah Islamiyah.

Veel, de bekende, winkeltjes en eethuisjes zijn er te vinden in de drukke smalle straatjes van Kuta. We gaan richting Denpasar en bezoeken daar weer een lokale markt. De bedrijvigheid, de mensen, de kleurige uitgestalde waren, het is vaak een gezellige rondgang langs de vele stalletjes. Kippen in alle soorten en maten, je kan ze er allemaal kopen. Plaatgeslagen eenden met een stokje door de kop, ze zijn al gegrild, hoeveel wil je er hebben? Op weg naar huis bezoeken we nog een mega-store waar vast de felbegeerde yoghurt te koop waarvan we bij ons ontbijtje zo kunnen genieten. Met Ketut gaan we als afsluiting naar Madu Sedana waar we ons de heerlijke gerechten laten smaken. Zelfs Ketut is verrast over de kwaliteit van deze warung en zal hem bij vrienden aanbevelen.

Thuis kijken we nog even wat televisie en beantwoorden de post. Plotseling worden we opgeschrikt door een kabaal boven ons hoofd. Alsof er een één-meter-lange komodovaraan over de zoldering loopt. Dat hadden we nog nooit zo gehoord. Hij blijft aanwezig en laat zich regelmatig horen.  Nu hingen er ook al honderden vliegjes rond de buitenlamp waar de hagedissen zich tegoed aan doen. Ze vangen de vliegjes behendig, het lijfje eten ze op en de vleugeltjes laten ze voor ons. Die hagedissen daar zijn ook van een groter formaat, ongeveer 20 centimeter lang. In raptempo werken ze heel wat vliegjes weg. Later horen we van Ans dat het waarschijnlijk een Luwak, een Maleise wilde civetkat, geweest is. Hij schijnt regelmatig daar pension te kiezen.

We sluiten ons snel op in de slaapkamer, controleren alle sloten nog eens en fluisteren zelfs tegen elkaar bij de idee dat we ook al stemmen horen. Bij enge gedachten moest ik van mijn moeder maar leuke liedjes zingen, dat hielp. Tijdens het zoeken naar die teksten, het is ook zo lang geleden, val ik al in een diepe slaap.