Geen bericht !

Als wij geen bericht ontvangen worden we geacht te denken dat het dan een goed bericht is. Maar dat doen we niet………….We willen toch denken dat er iets is. Is er misschien een terugval na zijn ziekte? Zijn ze zo druk bezig met overleven dat er geen blogje in zit? Misschien liggen ze wel allebei te schudden van de koorts op die koude marmeren vloer in de slaapkamer onder de airconditioning. Echt………. zo erg is het niet. Het is ook zo verdomde ver weg……..konden we maar even bellen. Maar dat kan ! Als je 081239645068 draait heb je Karin of mij.

Na uit het ziekenhuis ontslagen te zijn heb ik een lading medicijnen meegekregen. Maagbeschermers, peristaltiek opwekkers, pijnstillers voor de maag en nog een andere pijnstiller, maar het belangrijkste twee antibioticakuren; een van 5 en een van 7 dagen. Dat hebben we nu gehad, vanochtend ging de laatste pil naar binnen. Ondertussen hebben we wel geprobeerd de draad weer op te vatten. Kijkend ook naar het beschikbaarheidsschema van Ketut. Ook het weer de afgelopen dagen was ronduit warm en de transpiratie stroomt dan met straaltjes over de rug. Regelmatig verschonen en een verkoelende douche nemen is een welkome bezigheid. Ook een fietstochtje dat voor kunstmatige wind zorgt is een verademing. Maar verder komen we dan ook niet.  De dames van de Laundry zijn steeds weer blij dat ze me zien. Vragen waarom dat zo is kan ik niet want ze spreken geen woord Engels. Ook de gebarentaal houdt op na wat ronddraaiende bewegingen over de buik. Ik leg dan weer uit dat ik gelukkig uít het ziekenhuis ben. Ik hou het erop dat die blauwe ogen blijven trekken en als ik naast Maxima sta kan ik ook niks zinnigs uitbrengen…….maar ik geniet er wel van. Dat is in de ogen van die meiden te lezen, en ach…….het kost niks, waarom zou ik thuis blijven. Ook wandelen we naar het strand voor een kopje koffie en naar de winkels waar we kadootjes inslaan voor de achterblijvertjes. Maar er gebeurt verder niks of toch…… De chauffeur van de bemo die ons terugbrengt naar MD is uiterst verbolgen dat we niet 3 maar 5 duizend roepia betalen. Ik wil de markt niet verzieken dus ik hou voet bij stuk, maar voel me wel een klojo als ik me realiseer waar het eigenlijk over gaat. Vloekend zet hij ons eerder af dan we gepland hadden. Jammer. Die soepelheid mis ik dan net even.

We eten overigens iedere dag heerlijk. Bij Madu Sedana namen we zelfs een garnalencocktail vooraf en verdomd, hij kwam ook zo ongeveer als we voor ogen hadden. 7 Garnalen in een heerlijk sausje. Je moet de zaken wel relatief blijven zien. Voor € 1,35 mag je niet de Michelinster verwachten. Of die spaghetti Bolognese  die Karin gisteren kreeg voorgeschoteld was ook om je vingers bij af te likken. Er is werkelijk keus genoeg en nog genoeg te kiezen wat we nog niet geprobeerd hebben.

Verder brengen we de dag door met luieren, lezen, puzzelen, af en toe naar tv kijken, het BVN (beste van Nederland) en het prettige daarvan is dat er geen reclame tussendoor gaat.

Vanochtend echter hadden we gepland een bijzondere tempel te bezoeken en naar de vlindertuin te gaan. Maar afgelopen nacht werden we al uit ons bed geschud door hevig onweer en daarmee gepaard gaande regen. Even leek het op te klaren maar Ketut sms-tje al dat het een slechte dag zou worden en prompt daarna barstte het echt los. Rondom het huis hadden we er ineens een zwembad bij. De bodem leek de grote hoeveelheid water niet te kunnen verwerken, maar daar verkeken we ons op. Na een paar uur was het weer droog. Een dagje thuis was daarmee wel weer een feit. Wat in het vat zit………….. . Morgen weer een dag.