Weer terug.....1

Dat moment komt onherroepelijk en is niet zonder emoties. We hebben hier een mooie tijd gehad, veel gezien en beleefd. Hoogte- en dieptepunten. Maar het is ook weer heerlijk om naar huis te kunnen gaan. Dat had nog met enige vertraging kunnen gaan omdat ik zondagavond ongelukkig ten val kwam vanwege een natte marmeren vloer na een regenbui en ik die daarbij niet goed oplette. Ik rolde een meter omlaag wat trappetjes af en landde in het zachte gras. Het leed was echter al geschied. Ik moet bekijken hoe dit verder gaat.
Het is maandagochtend nu, 20 januari, de verjaardag van onze oudste zoon, proficiat kerel, het pakken gaat gestaag verder. Gelukkig is Malaysian Airlines ons goed gezind vanwege de hoge bagagekilogrens. Hoe kregen we anders onze Bali-schatten mee naar huis.
Dit wordt overigens een verslag in fases totdat we de sleutel van de voordeur in Baarn omdraaien. Dat zal niet eerder zijn dan dinsdag 21 januari rond de klok van 08:00 uur omdat onze vlucht, de MH 0016, pas om 06:35 uur zal eindigen op Schiphol.
We hadden hier een poesje geadopteerd. Zij was hoogzwanger toen we met haar kennismaakte. De worp hebben we nooit gezien en het blijft raden wat ermee gebeurd is. De laatste dagen had ze zich niet laten zien, maar vandaag lijkt het erop dat ze afscheid komt nemen. We verwennen haar met een zakje Whiskas in de hoop dat ze de maand leegstand overbrugt. Madé zal haar blijven voorzien van brokjes. De laatste was brengen we naar de wasserij en we nemen afscheid van de wasdames en de buurtjes. We steken ons in ons reiskloffie en ik moet weer sokken dragen en een lange broek. De koffers sealen we met tie-rips klaar voor transport. Dat transport verzorgt Ketut en daar wachten we nog even op.
Om 13:00 exact is hij er en hij stelt voor maar meteen te vertrekken want de president is op Bali en daarmee kunnen zo hele wegen worden afgezet, maar ook de luchthaven. Madé is ook gekomen en we nemen roerend afscheid. Op de weg is het rustig. Er rijden wel wat wagens geëscorteerd door de politie maar iedereen kan de politie inhuren voor een escorte. Wij vonden dat nog net niet nodig. Op tijd komen we op het nog nieuwe vliegveld aan.
We huggen met Ketut en beloven elkaar, ergens, weer te zien.
We moeten twee keer door een check, dus twee keer die domme riem uit mijn broek. De immigratie wil ons zien en we moeten ook nog even uitreisbelasting betalen. Na een uurtje hebben we het gehad. Dan word je langs allerlei winkels geloodst naar de vertrek-gates. Dit lijkt veel op dezelfde stoet winkeltjes die we kennen van al die tempels. Vooruit, nog één keer dan.
Om 15:55 kunnen we instappen richting Kuala Lumpur. Dit verhaal gaat eerder naar jou toe. Tot straks.