Cooking Class

Op de ochtend van 2 januari werden we al vroeg door Ketut opgehaald. Vandaag gaan we een Cooking Class gaan bijwonen bij Payuk Bali onder leiding van chefkok Ketut Budi.  Veel jongens heten Ketut, het is de vierde of de achtste uit het gezin. De tweede naam zegt iets meer over de persoon. Onze Ketut heet Willet Ketut.

We vertrekken uit een nog rustig Sanur richting Ubud waar de locatie gevestigd is. Het zou deze dag gaan regenen en die belofte wordt stand gehouden. Voordat we er zijn regent het weer pijpenstelen. We stappen over op een ander busje waar al een cursiste is ingestapt. Gedrieën halen we nog een Australische stel op in een nabijgelegen hotel. Dan gaan we naar de markt, die is overdekt gelukkig. Maar of dat veel uitmaakt? Het is een ogenschijnlijk oud meerlaags fabrieksgebouw waarvan het skelet nog staat. Hierin hebben de handelaren stalletjes getimmerd waarop ze hun koopwaar aanbieden. De trappen zijn echter spekglad en over sommige doorgangen is niet nagedacht. Als lange Europeaan moet ik voortdurend op tijd bukken.  Iedereen heeft zo’n zijn/haar specialiteit liggen. Er is werkelijk alles te vinden. Wij krijgen op onze rondgang uitleg over de belangrijkste groentes en kruiden die we vandaag nodig gaan hebben. Karin koopt safraan en nootmuskaat, blijkbaar hier heel voordelig.

Terug in het busje rijden we via de rijstvelden naar “school”. Daar kunnen we zien dat er al flink wat rijst geoogst wordt. Ook zijn er percelen kaal waarop nu eenden bezig zijn de resten rijst op te eten. Eenden hoeders trekken met hun eenden langs de velden die geoogst zijn om zo niets te hoeven betalen voor het voer voor deze beesten. Als tegenprestatie schijten ze de velden vol en ontdoen ze tegelijker de grond van de wormen. Er is wel toestemming nodig van de rijstboer maar doorgaans gaat dat in goede harmonie. Meestal zijn het ongeveer 200 eenden die hun dagelijkse eieropbrengst als inkomsten voor de hoeder aanmerken. Legt de eend niet meer dan wordt hij verkocht voor de slacht.

De schoolbel gaat en stipt om half negen gaat de eerste les van start over Canangs maken. Er wordt ons verteld hoe we een Canang, zo’n typisch offerschaaltje in elkaar moeten zetten. Palmblad voor de bakje, bamboespelden, bananenblad, een grasachtig goedje en veel bloemetjes. Iedere zijn eigen compositie. Bekijk de foto’s.

Dan hebben we een pauze met koffie, chocolade of thee en warme pisang goreng. Er wordt druk gefotografeerd met opvallende dezelfde cameraatjes de Limux van Panasonic. Als dat maar goed gaat?

Dan gaat het eigenlijke kookklasje beginnen. Iedereen krijgt opdrachten om de basis ingrediënten klein te snijden, hakken of pletten. Iedereen maakt foto’s tussendoor. De kloe is dat er eerst basiskruidsamenstelling gemaakt moet worden die daarna weer voor veel gerechten is te gebruiken. Die bevat: gember, galangal (een hardere gember), kurkuma, macadanian, knoflook, uitjes, chili, zwarte peper, koriander, aromatische gember, nootmuskaat, kruidnagel, sereh (lemon grass), lime leaf, bay leaf (laurier), palmsuiker en trassi (garnaal). Weet je, alle recepten zijn bij mij op te vragen en ik geef mijn opgedane kennis graag door.

We maken ook Gado Gado, Nasi Kuning, Sate Lilit, Steamed fish in Banana Leaf, Bali Fried Chicken, Cram Cam (kippensoep met groenten) en gepalmsuikerde banaan .

Als alles klaar is mogen de schorten af en gaan we zitten voor het buffet dat we zelf hebben gemaakt. Spannend.   Alles smaakt voortreffelijk en in een gezellige ambiance eten we met elkaar van de gerechten. Als Karin de foto’s wil bekijken die we hebben gemaakt ziet ze er opvallend veel van dat andere gezelschap. Bij navraag bij dat andere gezelschap blijkt dat zij veel foto’s van ons hebben. Het Chinese vrouwtje uit Singapore heeft de camera regelmatig verwisseld. We besluiten de foto’s later per email naar elkaar op te sturen. Als prompt mijn paraplu ook bijna wordt meegenomen wordt het echt opletten. We rekenen af, € 21,- per persoon, en worden teruggebracht naar het punt waar we zijn opgepikt. Een leuke leerzame ochtend.

In Ubud is het inmiddels zo druk geworden dat we er met de auto amper kunnen komen. Agenten sturen ons gewoon een andere kant op. Karin wilde er nog shoppen maar besluiten dat te doen bij Mata Mari in Denpasar. Deze megawinkel heeft veel op modegebied, speelgoed, elektronica enzovoorts. Maar niet wat Karin zoekt aan kadootjes voor de geliefdes thuis.

Ik vond het allang prima want ik voelde me met het uur beroerder worden. Thuis gekomen was ik ook snel vertrokken onder de wol en dat verhaal ken je.