30 December

Ieder jaar, al sinds 1970, is 30 december een bijzondere en feestelijke dag voor ons, dus ook nu we in Bali zijn vieren we dit gepast. Bij het wakker worden stelde ik voor om het ontbijt buiten de deur te gaan nuttigen. Iets wat hier wel vaker voorkomt maar wat door mij nog nooit was geprobeerd. Tot laat in de ochtend zie je de toeristen hier een Amerikaans, Engels, Indonesisch  of Balinees ontbijt kiezen, ze staan echt allemaal op de kaart. Omdat het nog vroeg is nemen we eerst thuis een kopje thee, beantwoorden de post en de zetten die deze nacht zijn binnengekomen.  Soms is een enkeling nog wakker in het verre Belanda zodat er een korte chat kan plaatsvinden. Vanochtend weer enkele bezorgde opmerkingen over mijn beleving van Besakih. Het is maar goed dat we er niet allemaal hetzelfde over denken. Ik neem het mijne ervan mee en ik dank jullie hartelijk voor de inbreng.

Bij de post ook een foto van de trotse Sanne die verguld is met de kaart die we haar stuurde vanwege haar 3e verjaardag.  Even na negenen beginnen we aan de wandeling richting strand. Eerst willen we nog even langs de laundry, onze wasserij. Drie lieve dames, die geen woord Engels spreken, ontvangen ons hartelijk. Het vaste ritueel ken ik al. Keurig door Karin gescheiden wit en gekleurd wordt bij elkaar gedaan. Alles komt op één hoop terecht. Dan worden de stukken gesorteerd. T-shirts bij elkaar, broeken, jurkjes, pyjama’s, ondergoed, handdoeken, handdoekjes, lakens, slopen en dekbed, alles heeft immers een andere prijs. Dan wordt er, weer een keer, alles langsgelopen en geteld. Meestal twee keer. Inmiddels zijn die onderbroeken van mij al drie keer door een vreemde hand gegaan, dat vind ik héél erg. Gelukkig zijn ze nog enigszins toonbaar, maar dan nog. Het kolommetje met de bedragen wordt vervolgens met een rekenmachine opgeteld, dit ook twee keer. Meestal heb ik het geld al gepast als zij nog zit te schrijven. Een slipje kost 7 eurocent en een dekbed 70 eurocent. De rest zit ertussen in.

Het is maandag dus het zal wel rustig zijn aan het strand. Aan het verkeer is dat niet te zien, dat is weer hectisch en de lood-rijke verbrandingsgassen van de auto’s en de brommers prikkelen nu al m’n reukorgaan. Het oversteken vind ik helemaal geen punt meer. Je steekt gewoon je hand recht omhoog, wél in de richting van het verkeer dan, kijkt vooral recht-voor-je-uit en je gaat!  Met zo’n postuur als ik heb beginnen ze meteen te remmen, de ellende zou anders veel groter zijn, vermoed ik dat ze denken.

In het gezellige restaurantje laten we ons verwennen met de lekkerste dingen. Een grote verse sinaasappeljuice, een potje thee voor mevrouw en een latte voor meneer, een scrambled egg met geitenkaas, groente en  een marmelade-achtig rood fris goedje, met natuurlijk wat geroosterde bammetjes. Karin houdt het gezond en neemt een gevarieerde fruitsalade met muesli en yoghurt erover heen. Met de kunstmatig verzorgde luchtstroom van een fan is het hier goed uit te houden. Vlak voordat ik wil afrekenen komt Sally met dochter Amy langs, ze willen nog even wat inkopen gaan doen voordat ze morgenmiddag weer terugvliegen naar Adelaide. Ik stel aan Karin voor dat ze mee gaat shoppen dan voeg ik me wel bij de oppascentrale van Luthu’s. Bij zo’n mannencrèche wordt de liefdevolle opvang, die nodig is als vrouwen echt willen gaan winkelen, helemaal verzorgd. Je hoeft achteraf alleen maar af te rekenen. Ik settle me onder een palmboom en kies zodanig positie dat ik goed uitzicht heb op alles wat er om mee heen gebeurt. Ik bestel nog een latte en een vette  chocoladebonbon. Deze ga ik zonder commentaar oppeuzelen en ik hou het echt bij één. Tegelijkertijd geniet ik van de reuring rondom mijn tafeltje. Een grote Australische familie neemt allerminst geruisloos het beste van de Bourgondisch aangeklede ontbijttafel tot zich. Aan een andere tafel gaat een Japans uitziend stelletje zitten die ik niet met elkaar zie of hoor praten. Het enige wat ze communiceren is de bestelling, daarna duiken er twee smartphones op en de apparaatjes houden hen de rest van de tijd zoet.  Een tent vol van dit spul en het is me toch rustig. Soms laat zij wat van haar mobieltje aan hem zien en omgekeerd. Aan een andere tafel krijgt tijdens het ontbijt ook een baby de Australische borst. Zonder gêne trekt ze simpel haar jurkje omlaag en het kindeke is al aan het lurken als ik nog bezig ben uit te zoeken welke kant ik op moet kijken.

Dan komt de inmiddels vaak geziene Nederlandse, schijnbaar alleenstaande, parmantige oudere dame het veld betreden. Zongebrand en met hagelwit haar, goed voor tenminste drie maanden Bali. Ze zou zo maar Anita kunnen heten. Resoluut stapt ze op de zonnebanken, ligbanken, af waarvan er vier het dichtst bij het strand staan. Drie andere zijn al bezet door tamelijk doorgebakken Amsterdammers. Ze ziet dat de door haar die ochtend met een handdoek gereserveerde stretcher (dat denk ik) half in gebruik is genomen als tassenbewaarplaats van een groot gezin. Zonder om te zien schuift ze het spul naar de grond, in het zand. Verontwaardigd wordt daarop gereageerd door het hoofd van het gezin en zonder woorden, schouderophalend,  maakt ze hem duidelijk dat die stretcher toch “van” haar was. Erger je niet, verwonder je slechts. Nietwaar Ank? Nou, dat deed ze dus ook. Dan start het ritueel van het “uitkleden”,  het ontdoen van de teveel-kledij. Ik weet wat er over moet blijven, dat heb ik eerder bij haar al gezien. Dus eerst de short uit, dat gaat heel makkelijk. Het bovenstukje heeft meer voeten in de aarde. Minutieus wordt haar topje afgepeld. Ik moet ineens aan de mop van “de suizende borsten” van André van Duin denken en schiet zichtbaar in de lach.  Dan denk ik; “Toe nou Anita, doe niet zo krampachtig”, “bij die dingen van jou draait een beetje vent zijn hoofd toch niet meer om”. Als haar bedje is gespreid zijgt ze op haar matrasje neer, het ene been gooit ze over het andere, ze slaat de Happinez open en weg is ze voor enige tijd.

Ik volg in een nabije boom een vlugge Tupai, een soort eekhoorntje, die met zijn  gestolen voedsel uit een offermandje zijn weg terug vindt naar hogere sferen. Dan komen ook Sally, Karin en Amy terug, nog opgewonden van hun aankopen. Die worden eerst uitgebreid geshowd en ik complimenteer ze gemeend met hun aanwinst.

We doen nog een rondje juice en gaan daarna nog even naar Sarina’s shop op nr. 19. Iedere shop heeft een nummer. Als je aan komt lopen vragen ze al of je bij ze langs wilt komen en ze roepen daarbij hun nummer. Nummer 19 is numerologisch zeer verantwoord dus ik besluit mee te gaan. Immers 9 + 1 = 10 en 1 + 0 = 1. Klinkt zo logisch, nietwaar? (Voor de onderzoeker; kijk wel uit welke telmethode je neemt)  Sarina is een aardige tanige vrouw, ze spreekt goed Engels  en weet met haar humor en belangstelling in ons, het ijs snel te breken. Sally en Karin verlossen haar van enkele prachtig gekleurde en luchtige jurkjes.

Op de terugweg gaat Karin zich in een Spa en Beautysalon laten verwennen met een manicure- en een scrub behandeling waarna een Balinese body-massage volgt. Ik wandel met Sally en dochter Amy naar huis en ga onder de waranda zitten onder de ventilator genietend van een koel drankje en duik in het boek “Brilian Arimatika & Sempoa”. Het grappige van dit boek is dat de materie me wel duidelijk is, de woorden die zij erbij gebruiken zijn alleen nieuw voor me. Vakantie !!  Met een jazz-muziekje op de achtergrond heb ik verder geen wensen meer.

Na een paar uur komt Karin trots laten zien hoe ze verwend is geworden. Met prachtige rode nagellak, gestoken in een nieuw jurkje is de toon helemaal gezet. Ze heeft voor mij meteen ook maar zo’n behandeling afgesproken waarbij de manicure, pedicure is geworden. Morgen om 10 uur melden. Daar gaan we dan. Ik moet eraan geloven.

Die middag komen ook Phil en Sally een glaasje drinken. Amy en haar neefje komen ook mee. Het is gezellig en we stellen vast dat de problemen in Australië niet anders zijn dan in Nederland. Ik krijg ongeveer vijfhonderd foto’s en films van de crematie en de dagen ervoor. Goed om een middagprogramma mee te vullen……..in Nederland……….ergens. Ze hebben in Sanur een stukje grond gekocht als een soort belegging voor de oudere dag. Gekocht voor 400 miljoen per are is het nu al het dubbele waard. Alleen Bali-ingezetenen kunnen grond kopen anders was Bali al lang verkocht geweest. Morgen tegen middernacht vliegen ze terug naar Adelaide. We wisselen adressen uit en wensen ze alvast een goede reis.

Om 19:00  uur heeft Yani van Selamat Jalan Tours een tafeltje voor ons gereserveerd bij Serenity, een Spaanse bar en restaurant,  en we willen er op tijd zijn. Met alle egards worden we ontvangen in het luxueuze restaurant dat op steenworp afstand van ons huis staat. Door twee obers en een serveerster worden we naar onze plaats geleid. De zangeres die samen met haar toetsenist de  live-muziek verzorgt onderbreekt zelfs even haar zang met een welkomstwoord. Waar zijn we terecht gekomen? Het menu dat voor ons is afgesproken wordt met ons doorgenomen. Drie soorten tapas met garlic-bread en daarna een rijk gevulde paella. Het water loopt ons al door de mond. De drankjes mochten we zelf betalen. Bij het bestuderen van de wijnkaart laten we de flessen al gauw links liggen. Die zouden het feestje alleen maar verknallen. We kiezen voor een glas witte wijn en die blijkt van bijzondere kwaliteit. Een glaasje water erbij en het feest kan beginnen. De kwaliteit is echt geweldig. Wat je al niet met een kippetje kan doen. Zelden heb ik zo lekker Spaans gegeten. De verzorging is ook curieus. We waren slechts de enigen in het restaurant en alle serveersters en obers houden je voortdurend in de gaten of je maar niets te kort komt. Zit je met je pinknagel alleen maar aan je tanden en er staat meteen een vaasje tandenstokers naast je bord. Zo zorgzaam. Zij die de meeste woorden Nederlands kent komt die wel drie keer bij je tafeltje opzeggen, zo onderhoudend. Vlak voordat de rekening komt staat er ineens een delegatie van het restaurant bij de tafel met een schattig taartje met daarop één kaars. Karin mag een wens doen en hem tenslotte uitblazen. We worden uitgebreid gefeliciteerd en krijgen de warmste verwensingen mee. Zo attent. Het was een bijzondere ervaring en zeker niet iets om vaak te herhalen. Van de belasting- en bedieningstoeslagen op de drankjes alleen al kun je bij Pojok je buikje rond eten, inclusief drank. Ik had het niet willen missen.