.....en de aankomst op Bali.

De vlucht van Kuala Lumpur naar Denpasar, 3 uur,  was een eitje vergeleken met het 1e deel.
Opvallend veel lokale reizigers die meegingen en de sfeer was daardoor heel anders, veel  rommeliger en minder zakelijk.
Bij vertrek van Kuala Lumpur kregen we enkele documenten mee voor de immigratie en de douane die eerst ingevuld moesten worden. Een stevige klus waar iedereen vanaf dat moment mee bezig ging.  Ze wilden ook alles van je weten. Liggend op de grond of schrijven op andermans rug om een harde ondergrond te hebben vulde men trouw deze papieren in. Vlak voor aankomst moest er in een wachtcorridor wat gecirkeld worden omdat het aantal vliegtuigen dat wilde landen te groot was. En dat hebben we geweten.
Om even voor half vier landde we op Denpasar. Een droge hitte overviel me toen ik buiten stond. Met een bus werden we naar de aankomsthal gebracht waar al een grote hoeveelheid mensen van andere vluchten was afgezet. Meteen werd ik aangeschoten door diverse mannen die zacht iets mompelde. Ik dacht meteen aan oneerbare voorstellen dus ik liep gauw door.
Ik denk dat drie vliegtuigen hun inhoud hier hebben moeten lossen.
Eerst moesten we langs de mensen van het visum. Als je mijn eerdere reisverhaal hierover gelezen hebt dan weet je dat het in Nederland een mijl-op-zeven zou zijn geweest om een visum te bemachtigen. Hier zitten 12 mensen op een rij en binnen 2 minuten heb je alles wat nodig is om even te mogen blijven, na het betalen van 25 US dollar per persoon weliswaar.
Vervolgens konden we aansluiten in een rij die alsmaar snel langer werd. Met van die handige afschermlinten op paaltjes loop je zigzaggend naar je doel. Veel mensen nog steeds die papieren invullend. Je komt ze na iedere bocht weer tegen en men kijkt elkaar steeds chagrijniger aan. Het doel was om bij een van de immigratie-officieren te eindigen om de benodigde stempels in je paspoort te krijgen. Er zaten er 18 naast elkaar aan bureaus dus dat moest vlot te doen zijn. De ongeveer 1000 mensen zouden daardoor snel buiten kunnen staan.
Er liepen ook opvallend veel van die immigratie-mensen in strak uniform rond die ogenschijnlijk niets te doen hadden. Prompt kiezen we ook nog eens een verkeerde rij-afsplitsing. Bij de kassa’s van AH ben ik hier doorgaans handiger in. Later bleek dat er rond de klok van 5 uur een groepsfoto gemaakt moest worden. Ik denk op een shift van twee diensten. De een na de andere officier sloot dus zijn loketje om zich op te gaan kalefateren voor die bewuste foto. Een simpel bordje met “closed” deed de rij steeds langzamer kleiner worden.
Tot er nog één ambtenaar zat. Echt waar. We keken elkaar allemaal niet-begrijpend aan. Hoe kan men dit doen met zo’n lange rij die nog gedaan moest worden? Zoiets kan alleen in deze landen, moesten we snel vaststellen, en hadden weinig keus.
Na ongeveer twee uur waren we buiten. Ketut had al bijna de moed opgegeven of we nog wel mee zouden komen. De kennismaking was echter hartelijk. Een sympathieke verschijning, die Ketut. Hij reed zijn nieuwe Nissan-busje voor en we storten ons rap in het verkeersgeweld van Bali.
Ik zat achterin en had een goed zicht op dit levensgevaarlijke tafereel. Dit had ik werkelijk nog nooit meegemaakt. Honderden brommers, scooters en auto’s baanden zich een weg naar het buitengebied van Denpasar. Ongeveer twintig 5-sterren-resorts stuurden hun dagkrachten naar huis waardoor het zo extreem druk geworden was. Het deed me denken aan een school vissen, grote en kleine sardines, die door enkele  roofvissen alle kanten op werden gestuurd. Elkaar net niet rakend, maar dat was niet altijd zo volgens Ketut. Alles leek te mogen. Links, rechts inhalen. Wisselen van strook naar hartenlust. Afgeraden werd ons ook op een willekeurige plek over te steken, als voetganger, de kans is 0 dat je de overkant bereikt zonder kleerscheuren. Men stopt namelijk NIET. Hoe anders is dat in ons land waar ik durf over te steken op een zebrapad terwijl ik de andere kant op kijk.

Bij aankomst kregen we een korte rondleiding van Ketut die daarna weer huiswaarts toog. De plek, het huis, voelde meteen prima. Hier is het goed toeven.

Die avond besloten we te gaan eten bij Warung Pojok. We hadden de tip gekregen eerst eens te starten met een menuutje met Ayam Bakar, Plecing Kangkung (lange spinazie met tomaten, chili en sambal) en Nasi Putih.
Op mijn vraag of het een en ander mogelijk too hot was, kreeg ik een onduidelijk antwoord. Ik vermoedde dat ze het had over “maybe little bit spicy”.
Ik nam me voor dan ook maar in het diepe te springen, we waren immers in een land waar nu eenmaal zo gekookt wordt.
Het was werkelijk om te smullen. En terwijl de tranen over mijn wangen rolden en het snot uit mijn neus sijpelde kon ik nog net aan de serveerster kwijt dat het prima verzorgd was allemaal. Met een colaatje erbij waren we 84.000 roepia kwijt. 2 menuutjes én 2 cola dus. Wat een godsvermogen.
Omgerekend tegen de koers van vandaag was dat € 5,25. Ik schaamde me zelfs bij het afrekenen. Voor een fooi van 50 cent kijkt ze je wel de hele week vriendelijk aan. Niet teveel verwennen meteen, dat kan altijd nog. Morgen een dagje acclimatiseren, zeker weten.