Een voorzichtige verkenning.

Zaterdag.

Zaterdag en zondag wagen we ons voorzichtig in de nabije omtrek. Zaterdag eerst maar te voet, die twee fietsen gaan we zondag wel uitproberen. Op onze leeftijd je meteen in dit verkeer blootstellen aan al die gevaren, ho maar, even rustig aan doen.

We wandelen richting strand en passeren diverse massagesalons. Terwijl ik de etalages daarvan bestudeer komen de masseuses al naar buiten om hun waar aan te prijzen. Deze jonge vrouwen zijn wel fantastisch om naar te kijken, maar daar gaat het niet om George, het gaat om de kwaliteit van de behandeling, hun deskundigheid. En omdat er veel kaf onder het koren zit laten we het nog even voorbij gaan. Eerst zeker weten of ze de juiste grepen hanteren anders ben je weken van slag door een gemolesteerd lijf.

Naarmate het strand dichterbij komt nemen de winkeltjes met kleding en andere snuisterijen toe. De vrouwen klampen je aan om vooral bij hen te kopen. Je wilt ze niet meteen bot afwijzen dus je zegt vriendelijk dat je er over nadenkt en sluit af met; “maybe tomorrow”. Dat is de grote fout die we maken. Morgen zijn we dus echt de klos. (Op zondag fietsen we er dan ook snel voorbij)

Bij Luthu’s aan het strand genieten we van heerlijke koffie, café latte. We kunnen daar ook op het Internet want die werkt “thuis” helaas nog niet. We wandelen daarna langs het strand zuidwaarts op zoek naar Hardy's, een grootgrutter, waar echt alles te koop is.

We kunnen niet teveel meenemen helaas want teruglopen is een stevig eind. We vergapen ons aan al het spul dat voor de meeste mensen hier onbetaalbaar moet zijn en kopen het noodzakelijke. Ik ben geboeid door de grote afdeling insecticide-bestrijdingsmiddelen. Het lijkt erop dat hier alles wat kleiner is dan een poes en beweegt zo snel mogelijk doodgespoten moet worden. Of wij van al dat gif last kunnen hebben daar rekent men nog niet mee. Het spul heeft ook de fantastische naam Generasi Baru HIT, dat moet dus wel helpen.

Karin koopt met haar speciale natuurlijke manier van afdingen een fleurige wijd-zittende broek. Dat gaat zo. Ik loop in zo’n situatie al gauw enkele meters vooruit terwijl zij nog in de schappen aan het rondneuzen is. Dan ruikt de verkoopster prooi. Als Karin haar keuze gemaakt heeft komt de prijs: 160.000 roepia. Karin mompelt aarzelend in haar beste Engels dat ze geen geld heeft en dat ze dat eerst bij mij moet gaan ophalen. De verkoopster begrijpt dat niet zo en legt het uit alsof ze de prijs te hoog vindt en zakt meteen naar 100.000. Nu aarzelt Karin nog minder, raakt er opgewonden van en herhaalt wat ze eerder ook al zei. Dat werkt ook weer en de prijs zakt verder naar 80.000. Dan spoed ze zich naar mij en wordt de koop gesloten. Die aanpak houden we erin!!

Op de terugweg krijgen we de tip om een busje, een Bemo, aan te schieten die je voor 3000 roepia enkele kilometers verder brengt. Inderdaad een handig vervoermiddel, alleen niet zo voor mij, het plafond is te laag. Maar voor 20 cent hoor je mij niet zeuren.

’s Avonds eten we weer bij Pojok en laten ons verwennen met andere gerechten. Op advies van Frans maar veel Sambal Pedis deze keer……….daar word je sterk van.

Zondag.

Ik heb heerlijk geslapen, mijn jetlack is voorbij. De lucht die je dan opsnuift, de vogeltjes die fluiten, de zon die aan hoogte wint, heerlijk………..ook een haan die kraait, helaas is die groter dan een poes.

Om 12:00 uur komt Ketut waarmee we enkele excursies en meerdaagse tochten, doorspreken. In anderhalf uur tijd krijgen we meer aan te horen dan we kunnen bevatten. Wat een luxe om deze man als gids/chauffeur te mogen meenemen. Even later komt ook Made, de broer van Ketut, die tuinman is en verder nog veel meer competenties bezit. Hij maakt het huis schoon, doet (regelt) de was, houdt het drinkwater (water-containers) op peil, en maakt de fietsen rij-klaar. Gevoelens als ik had bij De Stille Kracht met Willem N. en Wieteke van D. maken zich van mij meester.

We fietsen die middag naar het strand. Het is zondag, de lokale bevolking is vrij en je struikelt over de scooters en brommers die geparkeerd staan bij het strand. We Internetten en nemen op een terrasje heerlijke sapjes ter verkoeling. Twee dames uit Darwin willen ons wel inwijden in de geheime van hier maar dat voor een latere keer. Fietsend leggen we hetzelfde traject af als zaterdag maar nu op zoek naar de Little Bird, een Warung (eettentje) dat ook zeer de moeite waard is.

Opeens wordt mijn neus geprikkeld door geuren die ik van 45 jaar geleden herken. Het roosteren van sateh. Die kleine stokjes met vlees die ik toen in Singapore bijna dagelijks at. Ik stapte af. Tot nu toe had iedereen me afgeraden bij zo’n inderhaast opgebouwd kraampje ook maar iets te kopen. Ik kon de verleiding niet weerstaan en sloeg een dikke 10.000 roepia stuk aan satehvlees in een frietzakje. Dezelfde kruiden, die zelfde smaak, ik weet het zeker, zooo lekker. Karin stond op een afstand dit allemaal aan te kijken en houdt vanaf nu ook mijn darmen in de gaten. Mij kan het niets meer schelen, dit was de zonde waard.

Vanavond eten we bij Little Bird, het zag er cosy uit. Morgen eerst maar eens geld kopen. De roepia staat verschrikkelijk hoog nu. Of is het laag? In ieder geval zag ik een koers van 16.700 vandaag. Dus voor 1 euro koop je dan 16.700 roepia. Dus voor rond de 60 euro ben je hier miljonair. Wat hebben we het hier goed.