Ons An

Vanochtend kregen we het bericht dat An Scholten er niet meer is. An is onlangs nog 67 jaar geworden en we hebben dat nog samen mogen vieren. Het was vorig jaar al niet meer zeker of An de Kerst van 2012 zou halen. Ze heeft er alles aan gedaan de ziekte kanker met alle mogelijke middelen te bevechten.  An is een nicht van ons en in de jeugdjaren trokken Karin en An veel met elkaar op. Met name de laatste jaren hadden we weer regelmatig contact. Zo ging ze met ons mee op zeilvakantie naar Denemarken en heeft ze met ons genoten van tochtjes op het IJsselmeer. We zagen elkaar vaker en konden goed met haar praten over haar naderende afscheid. Dat heeft veel respect afgedwongen bij ons. An was een lieve vrouw, warm, open en heel gastvrij. Een geintje kon ze heel goed hebben. An was niet bang, ging niets uit de weg en was creatief in het bedenken van oplossingen. Ze kon ook heerlijk naïef reageren. Ze was dol op haar kinderen en kleinkinderen. Wij missen haar. Na zo'n mededeling, dat ze overleden is, realiseer je je dat ze er écht niet meer is, dat we haar na onze terugkomst niet meer kunnen bezoeken. Dat voelt raar. Karin heeft vorige week nog contact met haar gehad en we wisten dat het einde nu snel naderde. Mede op verzoek van An blijven we hier.  We hebben met de vele tempeltjes om ons heen op gepaste wijze afscheid genomen van haar. Dagelijks branden we de wierookstokjes. Wij wensen je een goede reis An en als je reïncarneert dan ben ik nu al jaloers op dat persoontje.

An, wij gaan verder met een fijne herinnering aan jou en we gaan je ergens weer tegenkomen, dat voelen wij zo. Dank dat je er was en dat we veel met je mochten delen.

Lieve groet, George en Karin