Kerst op Bali

Een aantal reactanten, haha, reflectanten is denk ik beter, was benieuwd hoe wij de Kerst zouden beleven…………………. nou, daar gaat ie dan.

De hele nacht had het geregend en er was regelmatig een stevig onweer te horen geweest. We werden vanochtend echter wakker met een blauwe hemel boven ons, de temperatuur aangenaam warm. Het fluiten van de verschillende vogels klonk weer prettig in de oren, zo anders als dat was in de dagen van regen die we hebben gehad. Salamandertjes waren weer op jacht naar kleine insecten, het leven keerde terug in Sanur.

In Nederland  had ik in Spotify, een Internet streaming muziekprogramma, al een playlist gemaakt met kerstmuziek. Ook kocht ik nog net voor vertrek een klein mobiel Bluetooth luidsprekertje. De laptop ging sowieso al mee voor het redacteurswerk dus ik had bijna alle ingrediënten om op iedere plek in huis de muziek te draaien die ik wilde. Een goede Internetverbinding hebben we hier ook kun realiseren dus op Kerstochtend aan de ontbijttafel droegen de zalvende kerstliederen bij aan de sfeer.

Maar die sfeer is wel anders. Het ontbijt, daar mankeerde overigens niets aan. Sinaasappelsap, lekker brood, eitjes, kaas- en vleesbeleg, ook de hagelslag en de jam ontbraken niet. En de muziek dus. Zelfs de Kerstwensen kwam via allerlei media bij ons binnen. Via email, whatsapp, sms, WordOn, Wordfeud en het web-log. Maar de temperatuur doet je weinig denken aan Kerstmis. Warm, vochtig warm, in T-shirt en korte broek aan de ontbijttafel die aan de voorkant buiten onder de waranda staat. Een hele aparte ervaring.

We hebben een gedichtje gevonden waarvan wij vonden dat het past bij deze gelegenheid. Het heet:

Of hoe dat heet

Gelukkig dat

Het licht bestaat

en dat het met

me doet en praat

en dat ik weet

dat ik er vandaan

kom, van het licht

of hoe dat heet.

Een zalig en gelukkig Kerstfeest van George en Karin.

Bij de koffie arriveert ook Madé, de broer van Ketut. Hij had bedacht dat hij vandaag wel de tuin kon gaan doen en het huis schoonmaken. Zij kennen onze gewoonten en gebruiken immers niet en wij stoorden ons er niet aan dat hij juist nu kwam. Samen hebben we koffie gedronken en genoten van het lekkers dat zo bij deze dag hoort. Hij genoot er ook zichtbaar van.

Madé heeft 12 jaar lang illegaal in Japan gewerkt op ongeveer 87 kilometer vanaf Tokio. In die 12 jaar is hij nooit naar Bali kunnen gaan wegens de hoge kosten én de kans dat hij dan niet meer terug kon om daar te werken. Het verdiende geld stuurde hij netjes naar zijn vrouw. Zijn huwelijk was hiertegen helaas niet bestand en berooid werd hij na 12 jaar  Japan uitgezet en kon op Bali helemaal opnieuw beginnen. Hij was alles kwijt geraakt, niet alleen zijn vrouw maar ook zijn huis waaraan hij 12 jaar keurig had betaald. Hij huurt nu een kamer in Jimbaran en moet elke keer 30 kilometer rijden om hier wat geld te verdienen door de tuin te onderhouden en één keer per week het huis schoon te maken. Hij spreekt goed Japans, ik wat minder. Zijn Engelse vocabulaire is slechts 20 woorden rijk. Toch kunnen we met handen en voeten een redelijk gesprek voeren. Het is een aardige man zoals er zoveel zijn die we hier ontmoeten, het hart op de goede plek. Een Kerstgebaar van onze kant accepteert hij verlegen en in grote dankbaarheid.

Omdat we Madé niet in de weg wilde lopen bij het stoffen, moppen en soppen, stappen we op de fiets voor een lekkere lange tocht, van wat later blijkt vier uur, richting het zuiden en via het strand weer terug. Eerst nog even bij de buurtjes Merry Christmas zeggen, dat wordt altijd gewaardeerd. Na het verlaten van het drukke Sanur waar amper iets te merken is van Kerstmis; er wordt gebouwd aan een groot hotel, winkeltjes zijn gewoon open en bevallige meisjes prijzen een heerlijke massage aan, komen we in een groen gebied waar prachtige parken en tuinen zijn aangelegd. Meestal is het de grond, behorend bij een riant gelegen hotel of luxe resort. Maar niet minder mooi.  Op een kruispunt fotografeer ik het beeld van de Ganesh met Karin erbij die de rotonde neemt. Bij de hoofdweg naar het zuiden duiken we een zijstraat in en kopen eerst wat flesjes water. De polisi  hield daar ook even een middagpauze of gingen ze net even  “werken”, dat was niet duidelijk.

Fietsend langs het strand rijden we het ene moment tussen de Europese badgasten van de luxe resorts, zoals van Mercure, en het andere moment wringen we ons met de fietsen tussen de nauwe winkeltjes en warungs van de lokale Balinezen. Het contrast is groot en het verschil in prijs van een biertje ook. We passeren voortdurend borden die er sinds juni van dit jaar staan waarop uitleg gegeven wordt over “wat te doen bij” een tsunami. Gebieden aangegeven in rood moeten onmiddellijk verlaten worden. Wij zitten met ons huisje net in het gele gebied. Dat geeft toch een stuk veiliger gevoel. We lunchen bij een relatief stil strandje met uitzicht op kabbelende golfjes, spelende kindertjes en rondscheurende jongelieden op waterscooters. Heel vredig dus, als je het maar wilt zien.

Bijna bij huis laten we ons verwennen bij Starbucks met zo’n koffie, ijs, melk, mocca, gingerbread, mint met slagroom ding. Ingewikkeld qua samenstelling maar heerlijk om op te zuigen onder een wapperende palmboom. Om even na vijven hebben we Skype-contact met Sanne en haar vader en moeder. Jammer dat de wifi-verbinding zo slechts is waardoor wij veel te blokkerig doorkomen.  Ook de modemverbinding is niet beter. Het is wel een kerstkadootje even de kleine prinses weer gezien en gehoord te hebben. Ook een verbinding met Alf en zijn moppie Ella via Skype wilde niet lukken. Er zijn meer gebruikers van Skype op een dag als vandaag die een goede verbinding in de weg staan, denken wij.

Om 19:00 uur hebben we afgesproken bij Mona Lisa. Daar zal ons dan hét Kerstmenu worden voorgeschoteld. We hadden immers twee dagen van tevoren gereserveerd, dit geheel volgens afspraak.

Vol verwachting arriveerden we keurig op tijd en er stond een gereserveerd tafeltje voor ons klaar op een strakke plek onder een fan. Een van de meisjes kwam de bestelling opnemen en ik zei dat we het kerstmenu gekozen hadden. Toen was er even paniek. We hadden weliswaar gereserveerd maar er niet bij gezegd dat we het kerstmenu gewild hadden omdat er maar een beperkte hoeveelheid rosbief beschikbaar was. Toen ze vier keer had uitgelegd hoe het eigenlijk had gemoeten en ik mijn teleurstelling kenbaar had gemaakt, mocht ze van mij wel stoppen met het maken van excuses. Ik vroeg me al af hoe deze avond nog ooit goed kon lopen, de lampjes uit de kerstboom deden het namelijk ook al niet.

We vermanden ons snel, kozen een lekkere Australische Chardonnay uit en doken in de menukaart. Eigenlijk was ik veel gelukkiger met de ruimte die we nu gekregen hadden. Zelf lekker je menuutje samenstellen, heerlijk. We mistten hierdoor wel het gratis welkomstdrankje; mineraalwater van de Chef. We hebben onze avond er niet door laten vergallen hoewel daar nog genoeg redenen voor te bedenken waren. Neem nou de muziek. In het dorp waar wij wonen hebben we een C1000 winkel. Daar vóór zit het hele jaar door een man met een accordeon. Hij kent slechts één deuntje, Jingle Bells, of het nou Pasen is of Sinterklaas altijd is het Jingle Bells. In deze zaak hadden ze een cd met 16 instrumentale nummers, Toppers of the World with Christmas, en die stond op shuffle. Laat nou diezelfde Jingle Bells ongeveer 7 keer zijn langsgekomen. Ik kan het deuntje voorlopig niet meer horen. En zo’n fan is ook echt heerlijk, totdat de buurvrouw een sigaret opsteekt, zij was namelijk klaar. Ik nog niet. Als je de rook van sigaretten bij je Boeuf Stroganoff haat dan is het een echte ramp maar ook als je van de lucht van een sigaret zo’n enorm verlangen krijgt naar zo’n ding is de ramp niet minder. Maar al het gezeur op een stokje, we hebben heerlijk gegeten. Van een pompoensoepje en een garnalen/avocado cocktail vooraf tot een fried-icecream als desert toe, het was echt geweldig. De Chardonnay maakte het geheel tot een waar feest. Dat hadden we al twee weken moeten ontberen. Overigens staat er een foto van de fried-icecream in het album Kerstmis, maar wat je er ook bij mag denken, iedere vergelijking gaat echt mank. Echt waar.

Het rijden door de steeds drukke straten van Sanur ging op de terugweg een stuk makkelijker. Zouden we het dan toch onder de knie krijgen. Vanavond geloof ik daar in. Geniet van deze dagen…………..dat doen wij ook, maar anders.