Driedaagse Rondreis dag 2

Woensdag

Het was heerlijk wakker worden zo dichtbij het strand terwijl de kabbelende golfjes een ritmische ruis produceerden. Ontbijtje was incluis dus we lieten ons verwennen met heerlijke verse jus-tjes en fruitsalades. Een eitje en een geroosterd sneetje brood hadden we ook al even niet gezien. Het was nog droog en dat was de maat ook voor vandaag want we zouden gaan snorkelen bij het eiland Menjangan bij de noordwest punt van Bali, want zoiets moet je niet in de regen doen. Ik verheugde me al op deze activiteit. Terwijl we onze spullen pakten vielen de eerste druppeltjes. Maar Ketut zou gebeld hebben als het feest niet zou doorgaan. Bij het verlaten van de bungalow staan daar dan opeens twee paraplu’s tegen een buitenstoel aan geleund.  Geruisloos, of verbeeld ik me dat alleen, zijn ze er neergezet in dat even dat wij binnen waren. Zoiets overvalt mij dan ineens, het gevoel dat deze mensen er alles aan willen doen je verblijf tot een feest te maken, raakt mij. Ik ben daar altijd wat wantrouwend in maar hier voel ik steeds vaker de oprechtheid van deze mensen.

Het is een klein uurtje rijden naar de snorkelspot en hoe meer we dichterbij komen des te meer fantaseer ik over de komende ervaringen van het zweven tussen hemel en aarde en het kunnen  genieten van de prachtige wereld van de vissen. Karin daarentegen krijgt het steeds benauwder en vraagt voorzichtig of er nog een weg terug is. Helaas geldt het besproken tarief uitsluitend voor twee personen. Ze offert zich liefdevol op. Het weer is echt ideaal als we aankomen. We kleden ons om en smeren ons stevig in met factor veel. Laten we maar snel vertrekken met de boot. Hij moet ons eerst nog in 45 minuten naar het eiland brengen. Wij zijn de enige snorkelaars op deze boot.

Er liggen meerdere boten met toeristen uit onder andere Frankrijk en Australië, merk ik. Ik had twee brillen en flippers meegenomen. Een goed setje dat ik onlangs nog op Rhodos kocht en dat ging naar Karin. Een ouder setje was nog van mijn Atlantische reis uit 2007. De tand des tijds had aardig geknaagd aan dit setje dus de flippers bleken knap stug geworden en uit de bril kwam een roedel oorwormen tevoorschijn toen deze het water raakte. Ook omdat het eerst nog vrij ondiep was en ik het koraal niet wilde beschadigen was het heelhuids naar dieper water komen al een stevige aanslag op mijn conditie. De divemaster leende mij zelfs zijn bril en snorkel waardoor ik toch nog een klein poosje kon genieten van de kleurrijke natuur onder water. Maar mijn gevecht met de onbekende attributen, de ondiepte, het gebrek aan gevoel in mijn voeten deed me er helaas snel toe besluiten hiermee te stoppen. Zo kon het niet langer meer. Karin deed het veel beter maar vond het ook wel genoeg zo. Teleurgesteld en op pijnlijke voeten strompelde ik over de oneffen bodem bezaaid met irritante keien terug naar het strand. Dit moest ik even verwerken. In stilte aten we, wat eerder dan bedoeld, de voor ons klaargemaakte lunch. Als alternatief stelde de divemaster een wandeling naar de andere kant van het eiland voor waarbij de boot ons buitenom zou volgen. Hij verontschuldigde zich voortdurend dat het avontuur zo vroegtijdig moest eindigen.

Het eiland, Menjangan, is vernoemd naar een groot hert waarvan  we er tijdens onze wandeling nog een paar tegenkwamen. Op het eiland waren ook weer twee tempels, een Boeddhistische- en een Hindoe-tempel. Ook stond er een levensgroot olifant-mens-beeld, de Ganesha. Hij is in het pantheon van het Hindoeïsme de deva met het olifantenhoofd. Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Ik vind dat hij wel wat meer in actie had kunnen komen vanochtend.

De wandeling was op het heetst van de dag. De natte kleding van het zwemmen plakte overal nog aan je lijf. Ik weet niet wat meer afzien zou zijn geweest. Maar na een klim komt er altijd weer een afdaling en ons bootje lag keurig bij een steiger te wachten voor de terugtocht.

Het meest pijnlijke van deze ochtend was het moment waarop de divemaster (alleen) aan Karin vroeg of ze nog een duik wilde maken. Ik telde niet meer mee en stond helemaal naast de rails. Uit liefde zei ze waarschijnlijk “nee” en de terugtocht met het windje dat we zelf maakten was een mooie afsluiting van dit avontuur. We hebben dit verder maar aan niemand verteld dus snel vergeten wat zich hier heeft afgespeeld.

We konden ons nog even lekker douchen, opfrissen en wat drinken voordat we naar het volgende item van deze dag togen. Het zou een Parelkwekerij worden aan de kust daar vlakbij. Het was even zoeken en doorgaans leidt Ketut zijn gasten er niet naartoe omdat er weinig belangstelling voor is.

Het proces van het kweken was erg boeiend. Het duurt jaren voordat een oester klaar is om zijn rijkdom te oogsten. We werden met alle egards ontvangen. Heb ik wel de goede kleren aan, dacht ik. We werden geleid naar een toonzaal waar de prachtigste creaties stonden opgesteld. Oogverblindend. Je moet wel heel veel van je vrouw houden én enorm veel geld meebrengen om zoiets te willen kopen. Wij zochten dus wat rond bij de oorknopjes en oorbelletjes. Dit alleen vanwege het geld natuurlijk. Ondanks het feit dat de verkoopster ons op het hard drukte dat de prijzen in dollars waren maakte ik toch de fout te denken dat het roepia’s waren. Nu vergeten ze hier vaak de duizendtallen bij de roepia dus ik dacht even dat een kadootje er wel in zat. Maar als je 300 Am. dollar voor één oorbel gaat betalen met één parel erin dan ben ik gauw wakker. En daarbij komt nog……..parels zijn niet zo voor ons soort volk. Waardig werden we uitgeleid. Wat ze daarbij aan gedachten over ons hadden zal mij verder een worst zijn.

De reis gaat terug richting Lovina waar we eerst nog een Holy Hot Spring - festijn bezoeken. De vele winkeltjes laten me steeds meer koud als we de wandeling naar de bronnen maken. Air Panas in Banjar bestaat uit drie baden op verschillende niveaus. In het hoogste bad komt het warme geelgroene zwavelhoudende water uit de drakenkoppen in de muur. De Balinezen en ook toeristen dompelen zich onder in dit water omdat het goed schijnt te zijn voor je huid en helend voor huidziektes. De kleur van het water, de hoeveelheid mensen met zo’n mogelijke kwaal en het feit dat toiletbezoek hier 3000 roepia kost doet mij besluiten dit feest aan mij voorbij te laten gaan.

Dan staat een bezoek aan een Boeddhistische tempel op het programma. Het wordt het Brahma Vihara Ashrama klooster tussen Banjar en Pedawa. Hij is recentelijk, 1970,  gesticht door een rijke brahmaan die zich bekeerde tot deze Thailandse vorm van het boeddhisme. Vanaf verschillende plateaus heb je een fantastisch uitzicht op het dal en de kustlijn.  De ideale plek om een trouwerij te houden ook omdat het tegenwoordig ín is om dat niet meer in Nederland te doen. Prompt komen we ook een Nederlands stelletje tegen met een hele ploeg aan cameramensen die deze belangrijke dag voor hen vastleggen. Het nog jonge bruidsmeisje is zichtbaar moe van het lachebekje dat ze steeds moet opzetten. De bruid, diep in het wit en met een lange sleep en de bruidegom, strak grijs in het pak zweten zich een ongeluk tijdens het maken van de reportage. Ik dicht ze vaderlijk toe dat het geluk vanaf vandaag ze zal blijven toelachen als je er zelfs dit voor over hebt. Met sarong aan schrijd ik verder door alle zalen en over de diverse bordessen op tijd mijn sandalen achterlatend om de gewoontes uit deze religie  niet te verstoren. Karin vindt bij indrukwekkende beelden en offer-altaren een plekje om wat te mediteren in de bekende lotushouding.

Voor vandaag zit hiermee het dagprogramma erop. Met Ketut gaan we die avond eten bij een lokale grill. De Ikan Bakar bij Tanjung Alam. Je zoekt er de vis uit die je wilt eten en hij wordt vers voor je klaargemaakt. Wij kiezen voor een Chickenfish, een bijna zwarte koraalvis met stevig vlees. Wat groente en witte rijst, een biertje en eigengemaakte sambal, erbij maakt de maaltijd compleet. Eten doe je met je handen en dat doen wij dus ook. Wat een kostelijk geklieder en geknoei. Het scheelt wel afwas, dat zeker. Het is donker geworden inmiddels en zo zittend aan zee, bij een klein lichtje, met Balinese muziek op de achtergrond vergeet je Belanda helemaal. Terima kasih…………….. Ans en Rik.

We gaan die avond nog gedrieën uit en bezoeken een markt in de grote plaats Singaraja. Overdag  wordt deze plaats gebruikt als busstation voor onder andere de bekende Bemo’s. Vanavond en vannacht is er markt tot 09:00 uur in de morgen. Het is alleen begonnen met regenen en het plein geeft een troosteloze aanblik. Iedereen is zijn/haar kraam aan het beschermen tegen de regen. In sommige kramen staat een maxi-cosy met een kind erin dat geacht wordt deze nacht te slapen, moeder verkoopt haar waren. We zien een rat schichtig wegtippelen vanonder een berg groente. Ik struikel over een dichtgebonden zak met vissenkoppen die men midden op het looppad heeft achtergelaten. Deze mensen zijn slechts bezig met de dag van morgen waarin leven, eten en offeren het belangrijkste lijkt te zijn…………….hygiëne en rust, daar is nog even geen plaats voor.