Driedaagse Rondreis dag 3

Donderdag

Het had stevig geregend deze nacht maar nu was het weer droog. Na het ontbijt vertrokken we om 09:00 uur naar een plaatselijke openlucht markt. Daar aangekomen bleek hij niet te zijn gestart vanwege vermoedelijk de regen. Ketut bracht ons daarom naar een oude haven, niet meer in gebruik als zodanig, die ooit Bali verbond met omliggende eilanden. Op het havenplein reden we recht in een grootscheepse oefening van de Balinese Polisi. Het komt wel eens voor dat er demonstraties zijn waartegen opgetreden moet worden. Een indrukwekkende hoeveelheid grijs waarbij de deelnemende agenten de lol er wel van inzagen.

Overigens, wij zijn telefonisch bereikbaar op ons Balinese nummer 081-239-645-068. Mocht er iets bijzonders zijn, laat het ons weten. Dank ook voor alle leuke reacties op mijn reisverhalen. Niet overdrijven daarmee, dat doe ik wel. Het spoort me wel aan om jullie minutieus te informeren over onze bevindingen.

De volgende bezienswaardigheid werd de Tempel van de dood. De Pura Dalem in Jagaraga.  Dit was de plek in 1849 waar de held Patih Jelantik de Nederlanders in een veldslag lang heeft kunnen tegenhouden. De levendige reliëfs van de dodentempel, gemaakt begin 20e eeuw tonen de luchtvaart, schepen en een Europeaan in een auto die door een gewapende man wordt staande  gehouden. Een toevallig passerende jongeling op een scooter stopt bij de ingang, legt wat snoepjes op een offertafel en prevelt enkele woordjes waarna hij zijn rit weer voortzet. Ik stel me dan voor dat hij onlangs mogelijk iemand verloren heeft en zo de persoon wil eren. Wij leggen een paar duizend roepia op een tafel waarmee we willen danken dat we hier mochten zijn.

De tocht gaat verder de bergen in. De wegen worden smaller maar niet minder druk. Scooters /  brommers afgeladen vol met de vreemdste vrachten passeren je links en rechts. Wat dacht je van een varkentje, liggend op de schoot van de bestuurder. Of een aantal glazen planchetten van 1 meter 50 breed, maar ook een kooi die links, rechts en boven ruim een halve meter uitsteekt. Het toppunt is de levende gans die de medepassagier opgehangen houdt aan de poten, het beest gelaten met de kop naar beneden. Bij een aantal ingangen van woningen is deze rijkelijk versiert. Dat moet iets bijzonders betekenen. Als we later op de dag de Balinese kalender raadplegen blijkt het in alle gevallen te gaan om trouwerijen die gisteren zijn voltrokken. Vandaag kan immers niet, want vandaag is het namelijk gunstig om te scheiden.

Boven bij het meer Batur eten we in een van overheidswege gerund pompeus restaurant. Met uitzicht op de in 1970 nog actieve vulcaan en het meer genieten we van de lunch. Veel reisorganisaties leggen hier even aan omdat het buffet zeer uitgebreid is en voor elk wat wils iets te  bieden heeft. Wij vinden het jammer dat Ketut naar beneden gaat om daar te eten van een simpele hap. Dat is voor hem weliswaar gratis maar voelt voor ons vervelend aan.

Ketut stopt onderweg nog bij een stalletje waar hij enkele vruchten voor ons koopt. Het blijkt de Manggis-vrucht te zijn. Ook wel Mangistan genaamd. Onder de schil van de purperrode mantel zit een krans van vier tot acht dikke, zachte, sappige, sneeuwwitte zaadmantels. Een overheerlijke iets zurige vrucht die doet denken aan de lychee.

Vervolgens gaan we naar een hout-snij-atelier. Ik krijg helemaal de kriebels bij zo’n bezoek. Niet omdat ik zo graag wil kopen maar de idee dat ik altijd teveel ga betalen doet mijn plezier drastisch afnemen. Ketut drukt ons op het hart dat we rond de veertig procent van de vraagprijs kunnen accepteren als een goede koop. Na een rondleiding over de soorten hout en het proces van verwerking bezoeken we de winkel. Karin zoekt in alle rust naar een beeldje dat het meeste goed voor haar voelt. De verkoper blijft ons daarbij hinderlijk volgen en vertelt dat hij de prijs zal noemen als we aangegeven hebben waar onze belangstelling naar uit gaat. Hij wil er dan wel 10 % vanaf halen want in deze winkel doen ze het niet zo als in alle andere zaken, waar men moet afdingen tot de helft van de prijs. Dat doen wij hier niet. Met een stalen grijns hoor ik zijn ongeloofwaardige verhaal aan en denk…….ik weet wel beter, beste kerel. Van de spanning loop ik af en toe naar buiten terwijl Karin rustig verder zoekt. Dan staan daar vier beeldjes en de verkoper noemt de prijzen. Ik sla ze op en bereken de prijs die er dan uiteindelijk door ons voor betaald zou kunnen worden. Dat geef ik aan Karin door en ga weer naar buiten. Dat blijkt ook een goed formule te zijn en past perfect in het onderhandelingsplan. Ze maakt haar definitieve keuze en perst de prijs moeizaam naar beneden waarna die blijft steken op een nog veel te hoge vraagprijs. “Wanhopig” loopt ze naar buiten om met mij te overleggen. We mompelen wat tegen elkaar dat het uitstekend verloopt en ze gaat ‘’teleurgesteld” terug. Als laatste argument wordt in de strijd gegooid dat we hier nog zes weken zijn en dat er heus nog wel zoiets te vinden zal zijn ergens op Bali. Omdat de baas ondertussen ook buiten op onze zogenaamde zittafel had plaatsgenomen komt de verkoper met het beeld naar buiten en vraagt aan zijn baas of hij het beeld voor de door ons berekende prijs mag verkopen. Zijn gebaar is groots en gunt ons de aanschaf. Triomfantelijk kunnen we niet zijn omdat de beste prijs niet bestaat. Daar, waar ze het nét niet voor willen doen, weten wij nooit !

Maar is overdrijven niet iets waar we allemaal soms wat last van hebben. Neem nou mijn reisverhalen. Als je nou eens 40 procent van het waarheidsgehalte van deze verhalen aftrekt dan blijft er toch nog best wat redelijks over. Als je maar tevreden bent.

Als laatste bezoeken we vandaag nog een batik-atelier. Hier koopt de lokale bevolking zijn sarongs en andere producten waar batikken aan te pas gekomen is. Eerst krijgen we weer een uitleg over hoe een gebatikte lap stof tot stand komt. Weer zeer arbeidsintensief en een langdurig procedé van stempelen, handwerk schilderen, waxen en wassen. De kwaliteit is echter gegarandeerd en gaat de wereld over onder de naam Sari Amerta.  Karin koopt hier alvast voor vrienden wat leuke kadootjes en hoeft daarbij niet af te dingen, de prijs staat erop en daar valt niet aan te tornen.

De drie dagen zitten erop en we verlangen wel weer naar ons knusse huisje.

Gandi komt ook nog even langs, hij werkt in een nabij gelegen hotel, en brengt op mijn verzoek het gsm-modem mee waarmee wij het de digitale “snelweg” op kunnen. Nieuwsgierig begeef ik met dit snelle modem op het Internet. Helaas is het teleurstellend langzaam en blijft Wi-Fi soms, als die het tenminste doet, veel sneller te werken. Ik moet er nu over ophouden, vind ik. Het is niet anders, ik moet het hier mee doen.

De komende dagen staan in het teken van wasje wegdoen, voorraden aanvullen, kerstkaarten posten (als we al niet te-laat zijn) relaxen en chillen………….daarvoor zijn we tenslotte hier ook.