Oud en Nieuw

Op de laatste dag van het jaar lijkt het er soms op of je nog even van alles wilt doen, dat klusje nog dit jaar afmaken, die boodschap even in huis halen.  Omdat ik mijn massage-ervaringen ook nog wilde posten, dit jaar, moest Karin alleen naar Hardy’s voor die laatste boodschappen. Met afgeladen fietstassen kwam ze terug, lekker geslaagd en zelfs daar korting bedongen, ze krijgt de smaak te pakken. Ook de was moest nog even opgehaald, je weet maar nooit wat daar volgend jaar immers nog van over is.

Op straat steeds meer mensen die aan dit festijn, de jaarwisseling, een centje willen verdienen. Zo zag ik tientallen fietsen afgeladen met toeters, een soort goedkope vuvuzela’s . Ze worden overal voor gebruikt, ter versiering, om mee te zwaaien en gekke  fratsen mee uit te halen, maar vooral om erop te blazen. Jong en oud, het maakt niet uit. Hoe harder, hoe beter.

Wij besluiten een hapje te gaan eten bij onze lievelings warung, maar die was tutup als gevolg van een private party. Dan de fietsen teruggebracht en naar de plaatselijke pasar malam getogen. Dat stond nog op ons verlanglijstje. Het is een dagelijkse avondmarkt met de naam Pasar Traditional Dessa Sanur. Je vindt er kraampjes met spulletjes, hebbedingetjes en nu ook feestartikelen maar vooral eetstalletjes, de bekende karretjes die hier worden uitgebouwd tot een kleine warung.

Bij de één koop je saté kip of geit, bij de ander gefrituurde dingen zoals met banaan, pisang goreng. Bij een ander stalletje werd uitsluitend nasi goreng gemaakt en weer bij een ander niet-alcoholische drankjes. Opvallend veel tentjes werden bemand door moslim-mensen. Wij begonnen bij een karretje waar een soort loempia gebakken werd, de Martabak. Gevuld met ei van eend of kip, groente en champignons. Met een zoet-zuur sausje erbij was dat heerlijk. Dat bereidde de man achter de kraam. De vrouw maakte er de zoete pannenkoek, de Terang Bulan, waarbij je de vulling zelf mocht uitkiezen; banaan, chocolade, pindastrooisel, jam, kaas, noem maar op.  Bij het saté-huisje waar het ’t drukst was nam ik er ook nog tien van de kip. De geit zat nog te vers in mijn hoofd en de beelden deden me bijna weer gruwelen. 10 stokjes saté voor 10.000 roepia, omgerekend 60 eurocent en dan nog mét saté-saus.

We waren snel verzadigd en besloten een wandeling langs het strand te gaan maken. Het vuurwerk werd nu al, continu, afgestoken. Vooral siervuurwerk. We kwamen er vlot achter dat je bij die resorts, hotels en restaurants had moeten reserveren om een plaatsje te hebben, waarna je kon deelnemen aan een buffet of zo. Optredens van muziekduo’s en Balinese gezelschappen die een Balinese dans opvoerden compleet met gamelanmuziek.  Het was al enorm druk zo vroeg op de avond. Bij Rosseta’s vonden we nog een vrij tafeltje helemaal bij de waterlijn. Omdat het hoog water was moesten we soms de voetjes van de vloer halen om droog te blijven. De prijzen hadden ze aangepast maar omdat het maar één keer oud-en-nieuw is namen we een grof-luxe drankje. Ik een Cuba Libre en Karin een Margarita Mango. Het lage glas rum-cola zat zo vol met ijs dat je de rum en de cola met een vergrootglas moest zoeken. Jammer, daar kan ik echt niet van genieten. We zaten wel eersterangs. Het meeste en meest geweldige siervuurwerk zagen we van dichtbij gelanceerd worden. Sommige kinderen speelden wat onverantwoord met die pijlen en die kregen wij dan ook rakelings langs ons heen. Het was een gezellige drukte. De bruingebrande iets-te-zware dames van overdag zaten in feestjurk omhangen met lichtslingers en knipperende strikjes op hun hoofd de boel te vermaken.  De man maakte dan de plaatjes afgewisseld met het afsteken van vuurwerk. Er werd ook rijkelijk gegeten en gedronken, dit alles naar vermogen. Van flessen champagne tot de bekende Bintang, het Balinese Heineken bier. Kreeften, garnalen, visschotels, er kwam wat voer voorbij. Karin genoot van het sfeertje en raakte aan de klets met een Fins stel en wat Spaanse jongeren. De drukste waren de Australiërs en de Hollanders. Inmiddels was het gaan regenen, zwaar gaan regenen. Iedereen kroop wat dichter tegen elkaar aan onder de tent, het vuurwerk nam drastisch af. Ik hoopte dat het tegen twaalven wat minder heftig zou regenen, het zou de feestvreugde anders flink temperen. We verplaatsten ons naar het Sindhu Beach Restaurant waar een band opzwepende nummers ten gehore bracht. Later ging dat over in een disco-dreun waarbij men twee platen, door elkaar heen, afspeelt. Heel apart, had ik nog nooit gehoord. De beat eronder past bijna bij de overeenkomstige akkoorden. De baas van het restaurant deelt aan al zijn bezoekers de eerder genoemde vuvuzela’s uit en Karin zal deze voorlopig niet meer met rust laten. Met die van mij erbij, die een andere toon produceert, wordt ze ineens heel muzikaal. Om 24:00 uur barst het vuurwerk pas echt los. Het regent bijna niet meer en we genieten van het spectaculairste schouwspel sinds jaren. Iedereen wenst elkaar een Happy New Year en als men dat niet doet herinnert Karin ze er wel aan. Na een half uurtje is het meeste kruid verschoten en begint het harder te regenen. Ook wij druipen letterlijk af en wandelen met de stroom mee weer naar huis. De afgang wordt begeleid door Karin met wisselend het clublied van Ajax toeterend en dan weer met “I did it my Way”. Ook wordt iedereen gefêteerd op een Happy New Year en de meesten vinden het nog heel amusant ook. Zelfs het verkeer regelt ze met die toeters en het drukke verkeer op de bypass wordt toeterend tot stoppen gedwongen. Veilig volg ik haar spoor.

Thuisgekomen, lichtelijk verzopen als katjes, wil het skypen met Alf niet zo lukken vanwege de slechte wifi-verbinding. Af en toe sijpelt er een nieuwjaarswens door van een wakkere Belanda, die nog een paar uur moeten wachten op dit festijn. Tegen tweeën gaan we na een warme douche naar bed en zijn gauw vertrokken.

’s Nachts valt de stroom uit in het dorp en dat merken we aan de airco die dan ook niet meer meedoet. Het is een kwestie van wachten, meer kunnen we niet doen.

Ik ben vroeg wakker en wil er dan uit. In Nederland is het net nieuwjaar geworden en weer is er contact met sommige feestenden daar. Hier in Bali regent het meer dan pijpenstelen. Je zou een douche in de open lucht kunnen overwegen zo komt het water met bakken naar beneden. En zo te zien zal dat voorlopig niet meer stoppen. Wat later breng ik Karin een ontbijtje op bed en tref haar in een diepe, stilte-meditatie. Ook stilletjes verlaat ik de scéne en kijk de serie met prachtige natuurbeelden af over de Oostvaardersplassen, die nu via BVN wordt uitgezonden.

2014 is begonnen………….wat gaat dit jaar ons brengen ?