Stand van Zaken

Het lieve prive hospitaaltje in Kuta is nu George zijn verblijfplaats. Om iedereen op de hoogte te brengen van wat gaande is, heb ik George beloofd deze keer jullie te informeren. Hij had het graag zelf gedaan en kan dat vele malen beter dan ik, maar hij voelt zich nog te ziek om dat te doen. Op 2 januari hebben wij ons bijtijds in de morgen door Ketut naar Ubud laten brengen om daar een cookingclass te volgen. Dat was erg leuk en misschien gaat George daar nog eens uitgebreider op in. Nadat we deze zelfbereide maaltijd veorberd hadden, regende het zodanig dat we er voor kozen om niet in Ubud te gaan shoppen (wat alsmaar op mijn verlanglijstje blijft staan), maar naar huis te gaan. Dat was eigenlijk al het eerste signaal dat George zich niet lekker voelde. De volgende dag bleek dat hij hoge koorts had ontwikkeld en in de middag zelfs 40 gr. We maakten ons zorgen, omdat hij twee jaar geleden ook met hoge koorts uiteindelijk een pancreatitis bleek te hebben. Dus via Ans in NL, die een bezoek aan de dokter adviseerde en een nederlandse vriend van haar hier in Sanur bereid vond ons te assisteren, besloten we nogmaals de temperatuur op te nemen. We hadden samen afgesproken dat als de temperatuur gezakt zou zijn, het nog even aan te kijken. Dit bleek het geval. De volgende dag bleef de koorts rond de 38,5 hangen en nog steeds hadden we alle vertrouwen dat het tij zou keren. Een griepje misschien, iets verkeerd gegeten of wat dan ook. George gaf verschillende soorten pijn aan, maar overwegend in de buik. Ik moet zeggen dat ik toch wel bezorgd was, maar om nou gelijk naar een ziekenhuis te gaan, vonden we toch ook weer heel wat. Wat moesten we ons erbij voorstellen? Bali, een vreemd land voor ons, verhalen van Ketut gehoord en heel veel vertrouwen hadden we er niet in. De nacht was echter heel vervelend, George voelde zich steeds zieker worden en 's morgens was de temp weer 39,2. Het was duidelijk.....we gaan. Ketut haalde ons op, reed de auto voor, zodat George niet zover hoefde te lopen en we kozen, mede op advies van Ans om naar Kuta te gaan naar het BIMC. Een australische particulier ziekenhuis, waar men goed engels spreekt. Alsof de duivel ermee speelde ging ons indonesich telefoontje kapot, viel het licht thuis uit, geen internet, geen wifi en hebben we Ketut via sms bereikt. Fantastische vent die Ketut. Zo hulpvaardig en lief, het ontroerde George en dat zag hij. Het was zondag, maar hij ging toch op pad om een nieuw eenvoudig telefoontje te kopen, zodat ik bereikbaar kon blijven. In het ziekenhuis werden we gelijk geholpen. Allerlei onderzoeken, bloed, rontgenfoto's, bloeddruk enz. Hij kreeg gelijk een infuus, want het was duidelijk dat hij er niet goed aan toe was. Dat zag men ook. De temperatuur was wonderlijk laag geworden, 37,2. Hij bleek een laag zuurstof gehalte te hebben, dus kreeg ook zuurstof en een ECG apparaat aangesloten. En toen naar boven naar een 1 persoonskamertje met eigen toilet en douche. Comfortabel. Nou ja........plastic bed, gemaakt voor kleine balinezen, koud en dan weer warm hebbend is toch niet echt fijn, als je je ziek voelt. We waren blij dat 's avonds de dokter weer langs kwam en een aantal veronderstellingen kwam ontzenuwen. Geen pancreatitis, wel lichte verhoging witte bloedcellen wat op een lichte ontsteking kan duiden, maar waar was niet duidelijk nog. Ze onderzocht hem opnieuw en opperde misschien een blinde darm ontsteking. De pijn zat laag in de buik. Ze stelden voor om morgen een abdominaal sonar sound test te doen. Legde ons uit was dat was, maar ik geloof dat we er allebei een eigen voorstelling van maakte. Het klonk wel goed. Voor de nacht wilden ze nog laxeren. George dacht "daar gaat mijn nachtrust". Inmiddels 20 uur geworden en veel conacten met mensen in nederland verder, besloot ik met een taxi naar huis te gaan. Ook gaf een vriendin van Ans uit Sanur aan dat we altijd een beroep op haar zouden doen. Fijn te weten dat er lieve en behulpzame mesen zijn. De volgende morgen, na wat huiselijke bezigheden, naar het ziekenhuis. George zag er nog niet veel beter uit. Ik had mijn eigen thermometer mee genomen. George had nog steeds hoge koort, terwijl zij veel lager scoren. Wat is nou juist? Hij kreeg weer koude rillingen, tja mijn nederlandse kennis........? In ieder geval had hij een beroerde nacht gehad. Geen klysma gisterenavond. Bij navraag hadden ze dat niet nodig gevonden. Er werd weer bloedonderzoek gedaan en begin van deze middag kwam de dokter langs. De witte bloedcellen waren gedaald en het vermoeden van een blinde darm ontsteking werd verlaten. Hij heeft inmiddels met groot succes een klysma gehad, wat hem opluchtte. Voor 17 uur staat een abdominale sonar sound test op het programma en google helpt ons: een echografie. Afwachten dus.

George laat nog weten dat de warme belangstelling, de opbeurende quotes hem bijzonder goed doen. Dank daarvoor!