De Ubud trip

We hebben deze ochtend zoveel offers in de tuin aangetroffen dat het bijna wel een bijzondere dag moét zijn vandaag. Later horen we van Ketut dat het inderdaad volle maan is en dat er vandaag erg veel mensen niet gaan werken om te kunnen offeren en rituelen uit te kunnen voeren.

Om 09:00 uur precies worden we opgehaald voor een dagje Ubud. Onderweg daar naartoe op kruispunten en hoeken van straten stapelen de offers, de Canang’s, zich bij de altaren op. Iedereen zet die van hem weer bovenop die van zijn voorganger en de stapels dreigen soms om te vallen.

Ubud is een stad en een regio waar veel kunst bedreven wordt. Ateliers voor houtsnijwerken, houtbewerken (klassieke meubelen), schilderen en zilversmederijen zijn ruim vertegenwoordigd. Ook is in dit gebied het Bali Vogelpark en het Reptielenpark te vinden. Die gaan we eerst bezoeken. De entreebiljetten kennen een westerse prijs. Jammer genoeg kunnen daardoor de meeste Balinezen met hun kinderen niet naar dit park. De vogels, veel exotische en zeldzame soorten, zijn prachtig om naar te kijken. De papegaai in al zijn verschijningsvormen, de incakaketoes, paradijsvogels, kraanvogels, ibissen, de victoriakroonduif, teveel soorten om op te noemen……..ze zijn er allemaal te zien. Ook in de vogelwereld zijn de mannetjes weer op hun mooist. In het park staat een honderd jaar oud, Torajahuis, een typisch huis uit Sulawesi met zo’n zadeldak. Een aantal komodovaranen en leguanen mochten in dit park ook een onderkomen krijgen. Zie de foto’s. Bij het reptielenpark konden we diverse slangensoorten en krokodillen bewonderen. Beesten die slapen of zich amper verplaatsen………..totdat.  Voor ons uit liep namelijk een Russisch stelletje dat met een vreemd verzoek aankwam. Het wilde graag een levende kip voeren aan een krokodil. Hoe bizar kun je zijn. Hij zou het wel doen en zij filmen. Daar moet je wel wat extra roepia’s voor schuiven natuurlijk, maar dat had hij er blijkbaar wel voor over. Dus een parkwachtster kwam aanlopen met een kip en die werd ondersteboven  aan zijn poten middels een touw opgehangen aan een soort hengel. Het was niet prettig om naar te kijken, en dan kan je je natuurlijk wel omdraaien maar dan zie je helemaal niks. De Rus nam de hengel over en liet de kip boven de bek van de krokodil bungelen. Het vervolg laat zich raden………….met een hoge sprong en een flinke hap was de kip verdwenen. Nu hebben we alleen de foto’s nog. Een schokkende reportage is te zien in het album "De Ubud trip". Russen schijnen vaker naar deze activiteit te vragen.

Daarna gingen we naar de Pura Tirtha Empul, de heilige brontempel die staat aan de oorsprong van de rivier de Pakrisan. We wilden hier graag naartoe omdat de plek heel geliefd is bij alle inwoners van Bali, het is er schoon (het water bedoel ik dan, haha) en de plaats is heel oud. Deze stamt vermoedelijk uit de 10e eeuw. Maar ook omdat Erica zich er ritueel heeft gewassen. In rechthoekige zwembaden spuit water uit de monsterlijk uitziende koppen in de muur. De bezoekers laten in uitgebreide rituelen zich overgieten en onderdompelen in deze specifieke soorten heilig water. Met name op dagen dat de maan vol aan de hemel staat kan het er erg druk zijn en dat hebben wij gemerkt. Een kort filmpje geeft daar een beeld van. Omdat het in de ochtend waarschijnlijk nog droog zou zijn koos Ketut voor deze volgorde in de dag.

Op de terugweg naar Ubud, Ketut neemt een andere weg die meer door het “ourwoud” lijkt te gaan, leggen we aan bij het Boni Bali Restaurant voor de lunch, een idyllische plek met uitzicht op de rijstveldterrassen met zeer hoge palmbomen. De website van dit restaurant geeft je een beeld van de omgeving.

Langs de weg zien we diverse houtsnijwerkers aan het werk. Bomen hebben een rituele gedenkdag en krijgen offers voordat ze gekapt worden. Ze bewerken het hout tot rituele objecten, graffiguren en maskers. De houtsoort die hier gebruikt wordt is heel licht van gewicht en licht van kleur. Het zogenaamde Sengon hout, of ook Albizia hout, snijdt makkelijker dan het harde hout waar beitels bij gebruikt moeten worden. Door het gewicht is het aantrekkelijk zo’n masker te kopen en mee te nemen. Maar het Nederlandse klimaat zal ervoor zorgen dat het hout te droog wordt en snel breekt.

Dan voert de tocht langs prachtige uitzichten en schilderachtige dorpjes. In een dorpje stond zelfs de plaatselijke middenstand klaar om 5000 ir te vangen voor iedere foto die je vanaf die plaats van de omgeving (meestal rijstvelden)  wilde maken. Die foto’s vind je ook op Internet, denk ik dan, en veel mooier dan je ze zelf kan maken. Vanaf dat moment roepen we steeds naar elkaar; “5000 roepia”, als er weer een mooi uitzicht te zien is.  We passeren ook nog de in Sebatu gelegen Pura Gunung Gawi, een vredige  Holy Spring tempel, die vanaf de weg goed te fotograferen is, en …………helemaal voor niets, gratis, 0 ir.

Daarna passeren we, vlakbij Ubud, het huis van de wereldberoemde schilder Ketut Soki. Hij is niet thuis anders zouden we hem de hand zelfs mogen schudden, werd ons gezegd. Een hele eenvoudige Balinees, uit 1946, die op unieke wijze met frisse kleuren en heel gedetailleerd, Indonesische taferelen kan schilderen. In de galerie, een groot oorspronkelijk familiehuis, de Dewa Putu Toris,  die we daarna bezoeken hangen een aantal van zijn werken. Er hangt ontzettend veel werk van honderden schilders uit deze omgeving, ook veel van hetzelfde helaas. Een werk van Soki wordt me eerst aangeboden voor 750 US dollar. Makkelijk op te rollen verzekert men mij en het is een speciale prijs voor “a good friend”. Als ik blijf weigeren zakt de prijs zelfs tot onder de 400 US dollar. Met lege handen verlaten we na een uurtje de galerie nadat ik nog even een foto genomen heb van het bed dat midden in een kamer staat en waarop de doden worden opgebaard voordat ze gecremeerd worden. Een imposant geheel gemaakt met versieringen van goud.

Aan het eind van de middag worden we in het centrum van Ubud afgezet voor een wandeling door de stad. Het meest erge van zo’n uitstapje. Winkels kijken, snuffelen in zaken op zoek naar iets wat je toch niet vindt, horen dat die sarong nog steeds 1 dollar kost en maar goedbedoelde rotzooi aangesmeerd krijgen. Gelukkig gaat het dan regenen………….en heeeeel hard. De straten spoelen schoon. Riviertjes ontstaan. Hele vloten aan offerschaaltjes veranderen van plaats. Paraplu’s waren we natuurlijk vergeten dus de 1-euro regencapes van Xenos bieden uitkomst. Ook maar even want daarin wordt het al gauw een tropische kas, nog natter van het zweet dan van de regen. We wachten lijdzaam totdat het regenen minder geworden is en zoeken Ketut op voor onze laatste bezienswaardigheid vandaag, de bij avond uitgevoerde Kecak en Sanghyang dansen. Ook wel fire-dance genaamd.

De beschrijving van de uitgevoerde dans vind je bij de foto’s. Prachtig gespeeld en gedanst met begeleiding van een koor van mannen die de meeste “cak, cak” geluiden voortbrengen. Na afloop moest ik natuurlijk nog even met de cast op de foto.

Ketut zet ons later af bij Pizza Hut waar we, lekker makkelijk, de avondmaaltijd vandaan mee naar huis nemen. Weer ontzettend veel gedaan en gezien. Morgen woensdag, een rustdag en donderdag en vrijdag gaan we “even” naar Java op en neer. Blijf erbij dan mis je niets.